Gözyaşı Denizinde Keder Yüklü Bir Gemi...

Acılar,anılar hiç silinmeyecekler içimizden biliyorum......

Kök salmışlar adeta değil mi?

...En derine işlenmişler de kazısan bile izi kalacak adeta....Bir dokunsam unufak olmasından korkuyorum mazimin...Yada kül olup savrulmasından...Bir tek rüzgar esse yokolup dağılmasından...Ne çok şey yaşanmış şu aheste ömürde..

Ne de çabuk geçmiş zaman?...

Bir bakmışım yaş otuz olmuş...Farkına bile varamadan bunca zaman nasıl yok olmuş??..

Ne çok acı sığıvermiş bu yük gemisine böyle..Meğer;ne çok keder yüklenmiş...Kaç kahır gemisi yakınımızdan geçivermiş..Kimizi zarar vermiş gemimize,kimisi bizi hiç görmemiş...

Kim bilebilir bu gemi  hüsran dağlarını kaçkere teğet geçmiş...

Meğer ne zormuş gözyaşı denizinde yol almak...Yapayalnız yön bulmaya çalışmak...Her defasında küpeşteye başka bir yara almak...Her defasında onarmaya çalışmak...

Gözyaşları çağladıkça dalgalarla boğuşmak..

.Ama bir an bile geminin dümenini bırakmamak...Ah ne zormuş bu gemide TEK kaptan olmak...

Ve ne zormuş pusulasız yol bulmak...

Resim netten alıntıdır belki,lakin tek bir kelime de dahi başka bir ruha yer yok...Gönül öyle derbederki çocukluğa gençliğe dair;kelimeler dökülmemiş dudaktan da taa yürekten sökülmüş...