13 Aralık 2016 Salı

Ah be çocuk!!


Resim netten alıntıdır

Geçen gün rastladım bizim sokak başında bu yaşlarda bir çocuğa,kocaman kağıt toplama arabasını çekmeye çalışırken😞

Öylesine yakındı ki gözlerimiz...O delici bakışları mühürlendi adeta yüreğime.Simsiyah olmuş elleriyle,üzerindeki incecik fanilası,ayağındaki terliğiyle ve yüreğimi yakan gözleriyle mıh gibi aklimda hala....
 Arabanın demirine ulaşmak için yaptığı hamle başarılı olamayıp,eli boşta kalınca gayriihtiyari öne atılıp,tutup yakaladım demiri.Öne doğru eğerek tutmasına yardımcı oldum.😥
Diliyle dişi arasında birşey söyledi belli belirsiz,teşekkür gibi bişeydi belki,anlamadım.
Sonra yürüdü ve uzaklaştı benim şaşakalmış bakışlarım arasında.

Kahroldum....Utandım....😥
"Şimdi yardımcı mı oldun?"dedim kendi kendime.!(!)
Şimdi için rahat öylemi????

Tutup koparabildin mi onu o hayattan?
Karnını doyurup yüzünü güldürebildin mi?
Sıcacık yuvasına yollayabildin mi?
Olması gereken yere,anacığının kollarına bırakabildin mi?

Şimdi yardım mı etmiş oldun o kola uzanmasını sağlayarak??😥
Yüzümü ellerimle kapatıp saatlerce ağlamak geldi içimden...Hıçkira hıçkıra sesli sesli ağlamak istedim.
O demir kolu onun ellerine verirken,sanki ben yüklemiş oldum bu elim yükü onun omuzlarına...Sanki ben vermişim o arabayı onun eline de sanki ben salmışım sokağa gibi ağır geldi işte.!!!!
Boğazım düğümlendi.
Yüreğim sıkıştı ardından bakakalırken...

Ah dedim çocuk !!!!!
"Yükün ne kadar da ağır öyle"😞
"Hayat ne ağır bir yük yüklemiş bu yaşta omuzlarına.
Yüklendiğin yükten bile ağır bir yük" 😩
İçim yandi.....
Burnumun direği sızladı.
Kahroldum....


Bu düşünceler ne kadar süre meşgul etti beynimi,ve ben ne kadar süre bakakaldım onun ardından bilmiyorum ama oğlumun sesiyle kendime geldim.Buz kesmiş avuçlarımda onun sıcacık ellerini hissettim.Bir yandan içim ısınırken diğer yandan ruhum donmuş gibiydi.
"-Geç kaliyoruz anneciğim" diye çekiştirdiğinde farkettim,evden okula yürürken o çocuğa rastladığımızı.
"Tamam anneciğim,tamam gözümün nuru."dedim ve koşturuverdik okula birlikte.Öpüp,koklayıp,el sallayıp yolladım okuluna.

Eve dönerken yine kemirmeye başlamıştı beynimi düşünceler.
Sıcacık evimizdeydik biz.
Hepimiz....
Oğlum; ona hazırlanmış miss gibi kahvaltıya,öperek koklanarak uyandırılırken sıcacık yatağından,kimbilir hangi koşullar altında sabahın kaçında uyanmıştı oğlumdan henüz birkaç yaş büyük olan o çocuk,hem de kışın bu ayazında?.....
Kimbilir ne zaman sarılmıştı annesinin boynuna?...
Ne zaman sarılıp birbirlerine yatak keyfi yapmışlardi anoğul sicacık yuvalarında?
Yada sarılacağı bir annesi var miydı?
Yada ne vakit geçmisti sıcacık bir lokma boğazından?


Ben oğlumu üşümesin diye montlarla,berelerle soğuktan korurken,aynı soğukta onun ayakları buz kesmemiş midir?
Bizler sıcacık evimizdeyken,o çocuk incecik fanilasında o cılız bedeniyle üşümemiş midir?
Azıcık çatladığında bile" anne elim acıyor "diyen benim oğlumsa,hadi söyleyin bana o çocuğun simsiyah elleri o soğukta yanmamış,yanıpta acıdan kavrulmamış midir? 

Ah be çocuk....
Ahhh be çocuk!!!!
Altüst ettin beni...
İnsan olduğum için utandim ilk kez...Sıcak bir yuvam olduğu için,karnım hergün doyduğu için utandim...
Ve Anne olduğum için üzüldüm ilk kez.Anne olupta tüm annesizlere anne olamadığım için üzüldüm...

Göğüs kafesimi açıpta,annesiz babasız bütün çocukları tek tek içine yerleştirmek istedim.
Zulme uğrayan,ailesiz kalan,sevgisiz olan tüm kuzuları....
Hayatın pençesine mecburiyetten düşen,kendileri küçük ama yürekleri büyük olan kimsesiz çocukları......
Erken olgunlaşmak zorunda kalan,çocukluğuna doyamayan,anaya babaya,sicacık yuvaya,bir tebessüme,bir tatlı söze muhtaç tüm çocukları almak,alıpta yüreğimin en derininde saklamak istedim....

Vakit bi hayli geç oldu,kuzular uykunun kollarinda...
Ben ise yanibaşlarında.
Annesiz babasız büyüyen tüm çocuklara sadece içimin yangını ile dua edebiliyorum. Keșke herbirinin hayatına sihirli bir sopayla dokunabilme imkanim olsa. Keșke her çocuk aile sicakliğinda buyuyebilse. 
Keșke cocuklar ana babasiz kalmasa.

Yine șehitlerimiz var bugun mesela.😥
" Evlatlarımın kokusunu içime çekerken dahi utanıyorum,evlatlarının kokusundan mahrum kalmak zorunda kalan tüm terör mağduru  anneler huzurunda...Şehitlerimizin ruhları şad olsun diyorum...
Ve vatanımız baki....


2 yorum:

Nil dedi ki...

Minticiğim, ben adaletsizliğe kızıyorum en çok. O çocuklar dünyaya kendi istekleriyle gelmediler.

mintinin dünyası dedi ki...

sana katılmamak mümkün mü be tatlı arkadaşım...Öyle haklısın ki lakin ne gelir elden

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...