Annelik;Şefkat ve Sabır Gerektirir(bebeklerdeki çekmece karıştırma tutkusuna rağmen:)

 

Anne olduğunda insan;şefkati,sevgiyi ve sabrı birkez daha ekiveriyor yüreğine:)Anne kalbi,bir kez daha harmanlıyor merhamet tohumlarıyla yüreğini.Anne olunca,şefkatle yıkıyorsun hergün yüzünü.Sana muhtaç mini mini bir kalp avuçlarındayken,için bir kez daha sevgiyle dolup taşıyor...Ve iki minik göz,kendini sevgiyle sarmalayan bu yüzü,beynine kazımak istercesine bakıyor her defasında anneciğinin yüzüne:)

Evet,bebeklerin kendilerinden bile evvel tanımaya çalıştıkları varlıklardır annecikleri:)Uzun uzun bakışmaları,yüzünüzün her mm2'sini gözleriyle taramaları işte bu yüzdendir belkide.Bebek anneyi tanıdıktan sonra,ondan aldığı sevgi ve güven sayesinde kendini keşfetmeye başlar.İlk keşfettikleri yerler,gözlerinin hemen önünde duran,yumuk elleridir elbette.Bebekler uzunca bir süre,annelerinden aldıkları sevgiyle kendi uzuvlarını en ayrıntılı halleriyle incelemenin,keşfetmenin,öğrenmenin hazzını yaşarlar.Ve zamanı geldiğinde,size anlatamasalar bile,artık kendi farkındalıklarını tamamlamışlardır.

Bundan sonraki ilk hedef,elbetteki kendine en yakın yaşam alanı olan,kendi çevreleri olacaktır.Bebek için keyifli mi keyifli,anne için bir hayli zor bir süreç,işte tam da bu zamandan sonra başlamış demektir.Zor,lakin bebeğin gelişimi için oldukça gerekli bir süreçtir.Bu süreci atlamadan yaşaması,yaşayarak öğrenmesi gerekmektedir.

Ben de bu süreçten geçen ve çok şükür ki sabır gerektiren bu süreci bebeğimle paylaşabilen ve onun yanında olabilen şanslı annelerdenim.Benim için zorlu olsa da bu süreç;sabretmemi ve onun bu dönemi en sağlıklı bir şekilde tamamlayabilmesi için,ona yardımcı olmamı gerektirmekteydi.Ben,belki de birçok annenin aksine çekmeceleri,dolapları yasaklamayan,hatta oturup bebeğimle birlikte kurcalayan ve dağıtan bir anneyim.Bebeğimin güvenliğini sağladıktan sonra ona,çekmeceleri dolapları ve karıştırdığı tüm yerlerdeki nesneleri öğrenmesinin hazzını,fazalasıyla yaşattığıma inanıyorum.Bu nedenle ki bebeğim,bu süreci 1 ay gibi kısa bir sürede kolayca yaşadı ve bizim için bu süreç tamamen kapandı.

Zor olmadı mı?Evet benim için oldu.Ama onun için çooook keyifli bir dönemdi.İşimden ayrılıp onun yanında kalıyorsam,çekmeceleri yada onun dağıttığı kirlettiği yerleri toplamaktan, temizlemekten başka benim ne işim olabilirdi ki?Değil mi?İşte ben de tam bu şekilde düşündüm.Ve öyle yaptım:)

İnanın mutfağın ortasında soğan çekmecesini bile dağıtmasına izin verdim.Soğanın kabuklarını soymaktan yerlere saçmaktan vazgecinceye kadar bıkmadan,ona soğanı,patatesi,sarımsağı,şekillerini,kokularını,yerlerini tek tek tanıttım.Sonrasında elbette bana halı silmek,yer silmek,toplamak, bebeğimi yıkayıp temizlemek gibi bir hayli iş yükü çıkıyordu ama bebeğimin sağlıklı gelişimine olan katkısını düşündüğümde bu içimi rahatlatıyor,yorgunluğumu alıyordu.

Anne olarak 2 seçeneğiniz vardır bu dönemde:

***Ya,uzuuuunca bir süre bebeğinizi engelleyerek,kızarak,sindirerek,onun psikolojisini hiçe sayıp,rencide olmasını sağlayarak,hiç bir anlamı olmayan ve bitip tükenmeyen BOŞ Hayırlarla hem kendinizi hem bebeğinizi yorar yıpratırsınız,

***Ya da bu geçici durumu önce kendiniz kabullenir,bebeğinizin öğrenmesine,keşfetmesine,tanımasına yardımcı olarak,bu süreci;daha sağlıklı,daha kolay ve daha hızlı atlatmasına yardımcı olursunuz.

Tercih sizin...:)

Ben 2.seçeneği tercih eden bir anneyim.Ve bunun mutluluğunu yaşıyorum.Bebeğim bu keşif sürecinden sadece 1ay sonra,artık hiçbir çekmeceyi dağıtmıyor hiçbir dolabı karıştırmıyordu.Çünkü;kapalı ve göremediği tüm alanları birlikte tanıyıp,yerlerini birlikte öğrenmiştik:))

İşte bu nedenle,bebeğinizin keşif duygusuna ket vurmamınızı ve bebeğinize sınırlar çizmemenizi öneriyorum. 

Ona,"Hayır demeyin"demiyorum.Hayırlarınız mutlaka olmalı.Örneğin;ben,evin her alanını keşfetmesine izin vermeme rağmen,sadece bir dolap kapağını açmasına izin vermedim,vermiyorum da:)

İçinde çok önemli şeyler olduğundan değil,sadece kendi özgür alanlarının varlığını kabul ettiği gibi,benim yasaklarımın olduğu alanların varlığını da kabul ettirmekti amacım.Şuan,sadece izin vermediğim o dolabı merak ediyor inanın bana.Ve beni denemekten asla bıkmıyor:).Asla taviz vermiyorum elbette.Kapağı açsa bile benim "Hayır,o kapağı kapatmanı istiyorum" komutumun ardından,açtığı gibi tekrar kapatıyor benim yavrucuğum(kıyamam ben ona).Bunun gibi siz de ona hükmettiğinizi değişik şekillerde gösterebilirsiniz.Bu bir otorite yöntemidir.

Unutmayın bebekler sınırlarının olmasından hoşlanırlar.Bu onları güvende hissetirir aslında.Lakin dar bir alanda sınırlı kalmak da istemezler aynı zamanda.Bu nedenle sınırlarını,sınırlarınızı iyi belirlemelisiniz.Tüm bu sınırları,kuralları belirlerken şefkati,sevgiyi yüreğinizden ve tebessümü yüzünüzden eksik etmemelisiniz bebeğinize karşı elbette.

Herşeye rağmen bir annenin,bebeğinin yanında olması,büyüme aşamalarına tek tek şahit olabilmesi,onu her an koklayabilmesi,sarıp sarmalayabilmesi kadar güzel bir duygu yok sanırım.Allah'ım bu duygulardan,mahrum kalmak zorunda kalan tüm annelere yardım etsin.Anne olunca anlıyor ki insan,bir anneye verilebilecek en büyük ceza onun bebeğinden uzaklaştırılması,bebeğinin elinden alınması.Allahım böylesi acıları yaşayan annelere mükafat olarak cenneti versin dilerim.Ve tüm annelere bebeklerini bağışlasın Yüce Mevlam.Hiç bir bebeği de,anne kokusundan mahrum bırakmasın inşallah...

"Minti"
 

 Not:Annelik adına,bebek gelişiminin zorlu,gerekli ve zorunlu aşamalarından"bebeklerdeki karıştırma tutkusu" adına yüreğimden dökülenler,tamamen bana ait duygu ve düşüncelerdir.

Alıntılara yer vermiyorum bloğumda/kendi dünyamda:).Verecek olsam dahi mutlaka"alıntıdır"ibaresi kullanıyorum.

Bunu özellikle belirtmek istiyorum.

Annelere mintiden sevgiler gönderiyorum.

Hadi birkere daha koklayın yavrularınızı doya doya.

Geç olmadan,onlar henüz büyümemişken,bir nefes kadar size yakınken bir kere daha,doyadoya kanakana göseterin sevginizi yavrularınıza.

Mintiden bu defalıkta bu kadar.

Yüreğinizden sabrı,şefkati ve merhameti hiiiç eksik etmeyin inşallah.

Esen Kalın...